Van de jungle naar een eiland

Vanochtend staan we vroeg op. We hebben ongeveer 8 uur voor de boeg met een taxi. Om half 7 nog even een ontbijtje, en daarna gaan. We worden meegenomen naar een plek waar auto's staan kunnen, want de straatjes in Bukit Lawang zijn erg smal. Ondanks dat rijden overal brommers. Daar komt de taxi aanrijden, en de man die uitstapt stelt zich aan ons voor. We pakken samen met hem onze tassen in en gaan zitten. Een paar minuten later stapt de chauffeur in.....wéér iemand anders..... De weg is erg slecht. Sommige stukken bijna stapvoets. Vandaar die 8 uur reistijd...De chauffeur geeft aan wat haast te hebben omdat we anders misschien de boot zouden missen. We kletsen ondertussen heel wat af. Hij vertelt dat veel Indonesiërs best wel lui zijn. Er is volgens hem voldoende werk, en als je een beetje geschoold bent valt er best wel geld te verdienen. Maar velen proberen te leven van commissie werk. Dat hebben we al gemerkt. Iedereen wil alles wel voor je regelen, al dan niet in combinatie met " vrienden" . Anderen doen het werk, en zij strijken weer commissie op. Zo lijkt het hier overal te werken.
Ondertussen zijn we aangekomen bij Berastagi. Een hoog gelegen dorp, bekend vanwege de vele groeten en fruit die er geteeld worden ivm het gunstige, iets koelere bergklimaat.
Als we uitstappen voelen we het meteen. Een behaaglijke temperatuur met korte broek en shirt. Een stuk minder heet dan het zweterige lager gelegen land. We lopen een hoekje over de markt, en zien in 20 minuten tijd ongeveer alle exotische fruitsoorten en groenten. Alles in mooie gestapelde pakketten. We kopen wat kleine mango's, mangosteen en passievruchten. Durian vond onze chauffeur niet zo'n goed idee, dus dat ging niet door.
Onze tocht zette zich voort met verhoogde snelheid. De chauffeur begon wat te scheuren, en bijna tegen alles en iedereen te toeteren.Na wat vage inhaal acties heb ik hem gevraagd ons niet te gaan vermoorden. DON'T KILL US!! Hij klaagde dat de andere weggebruikers zich niet professioneel gedroegen. .. hahaha.Ondertussen passeren we ettelijke tientallen fruitstalletjes langs de weg, met soms wel 8 of 9 naast elkaar op een rij... allemaal met sinaasappels....We naderen Lake Toba en stoppen even bij de waterval Sipiso-Piso voor wat foto's van de waterval, en aan de andere kant van het uitzichtspunt Lake Toba. Nog een uur verder crossen langs het meer, en we komen tegen vijven aan in Parapat, waar de veerboot naar Samosir ligt. De chauffeur doet (de hele weg al) wat onduidelijk over de vertrek tijden van het veer. Dan is het elk uur en 7 uur pm de laatste. Daarna weer 5 uur en 7... als we iets na 5 aankomen bij het veer, is het daar best druk. Een marktje allerlei winkeltjes, en "reisbureautjes". Natuurlijk worden we daar gedropt door de taxi. Net voorbij het veer. We mogen daar tickets kopen en gratis koffie drinken tot de boot vertrekt om 7 uur zegt men. Onze chauffeur zit ook in het etablissement. We bedanken iedereen, en gaan naar de boot die ons vervolgens om 6 uur overbrengt .Een half uur later stappen we aan wal, en lopen naar ons guest house.Hij heeft zich vergist en geen plek meer, maar zegt, als we niets vinden we terug kunnen komen. We lopen langs een stuk of 5 maar zijn vol vanwege het suikerfeest, of 10 keer de prijs van ons guest house. Op de hoek is men vis aan het bbq-en. We besluiten hier te eten, en dan terug te gaan naar Liberta Homestay. .. voor 70.000 ipv 300.000 of meer roepias  (5 ipv 20 euro of meer) De eigenaar regelt een slaapplaats voor ons, als Max en ik even tafeltennissen.
Na een drankje zijn we snel gaan slapen.
Erik