Naar Omlandia en een muisje

Als onze wekker gaat zijn we al wakker. Het is nog lekker donker. Max lijkt te zijn opgeknapt als we hem wakker maken. Met een kwartier staan we buiten, klaar voor vertrek Mr Moon zeggen we gedag en ik knuffel mama nog een keer. Vol bezorgdheid vraagt ze naar Max, de schat.
Op de steiger is het al lekker druk, er word al volop gewassen en diverse toeristen willen ook met de eerste boot mee. Erik rent nog FF terug, omdat hij de sleutel nog in zijn broekzak heeft. Max gaat meteen bij de kapitein en zijn bemanning zitten als we opstappen. Er word hem nog aangeboden dat hij mag sturen, jammer genoeg komt het er niet van om 1 of andere onduidelijke reden.
In Parapat heerst de gebruikelijke drukte. We worden vriendelijk verzocht om achter in de 7 persoonstaxi plaats te nemen. Onze medereizigster is ziek en vleit zich op de bank voor ons neer. We vertrekken in elk geval mooi op tijd. Op de hoek van de straat wachten we geruime tijd op , naar het later blijkt, een local, die op de lege plek plaatsneemt. Weg ligplek, we vrezen met grote vrezen, want de dame ziet wel erg witjes. Gelukkig stoppen we voor haar maar 1 x. De chauffeur lijkt behoorlijk veel haast te hebben, zijn hand op de claxon en de voet op het gaspedaal. Net zo' n racespelletje van Max, maar niet teveel door de voorruit kijken dan maar. De taxi heeft airco en het wordt al snel lekker warm. Regelmatig gaat de airco uit, raampje open , als de chauffeur weer een sigaret opsteekt. Heerlijke warme rookwalmen vullen dan de auto. Gelukkig zitten wij met Max tussen ons in. De bank voor ons word bijna compleet bezet door de wijdbeens onderuitgezakte slapende local, met aan weerszijden een btje toerist.
We rijden een andere weg dan op de heenweg dus er is genoeg te zien. Max vermaakt zich op zijn tablet. Via de airport , waar we de zieke toerist afzetten, rijden we het overvolle Medan in. Na een plaspauze, hebben we ineens een andere chauffeur. Eentje die blijkbaar moet weten waar ons hotel is, al lijkt het er niet op. Deze is wel erg voorzichtig en rijdt met een slakkengang door de drukte. Ook weer een btje overdreven dus. Het hotel terrein ziet er luxe uit, de chauffeur durft eerst niet verder te rijden. Hotel Deli River is van een Nederlander, getrouwd met een Chinese blijkt later. Het e.e.a ziet er wat verlaten uit, en er blinken ook niet veel gasten te zijn. Na het inchecken en een welkomsdrankje duurt het niet erg lang voor We het zwembad induiken. Het ligt niet zo mooi als ik dacht in een schitterende tuin, maar al met al is het zwembad lekker en de kamer prima. Dat mag ook wel, want het is een aardige inbreuk op ons budget. We eten lekkere saté en friet bij het zwembad , jammer genoeg is het wat bewolkt.Max leent een Donald Duck uit de bibliotheek kast.
Voor het avondeten lopen we even de straat in en kopen wat vliegtuig voedsel voor morgen. " Kijk mama! Een muisje!" zegt Max als we weer in de straat staan. Een behoorlijk grote rat, schiet net weg, weer de goot in.
Het is ' s Avonds nog behoorlijk warm, daar moeten we toch wel aan wennen.We eten in het hotel restaurant Omlandia ,vernoemd naar een oude Groningsche studentenvereniging. We bewonderen de vangkunst van de restaurant tjitjaks, er worden heel wat vliegen verorberd.