Vroeg uit de veren voor de zonsopgang vanaf de Borobudur

Om 4 uur gaat de wekker....
Ika, de eigenaar van Efata Homestay, staat ons, samen met zijn vrouw, al op te wachten als we kwart over vier buiten stappen.
Bij hen achterop de motorscooters worden we weggebracht naar de boeddhistische tempel, de Borobudur. Het is ongeveer 2 minuten rijden. Men loopt hier denk ik niet graag, want voor elk wissewasje pakt men de scooter.
Een kilometer verderop stappen we af. We zijn er! We zijn duidelijk niet alleen, want er staan al een bus en meerdere auto's.
Ika's vrouw rijdt meteen terug. Hij zelf begeleid ons naar boven, voor de beste plek. Onderweg vertelt hij nog dat hij hier geboren is. Woonde met zijn ouders op een plek, dat als ze er nu nog woonden, zouden ze op het park van de Borobudur wonen.
Na inschrijven en betalen lopen we door. We krijgen nog een zaklantaarn per persoon mee.Vlak voor de eerste treden is er nog een controle van de tassen.
Max moet nodig naar de wc, want hij heeft wat last van zijn buik. Ika loopt met Max mee een eindje terug, naar het toilet. Hij heeft ons uitgelegd waar we moeten gaan zitten voor de beste plek. Als onderweg naar boven, de stoet wat stagneerd, nemen we een andere opgang. De tempel is aan de basis vierkant, en eindigt bovenaan rond. Vanaf het midden van de vier rechte zijden lopen trappen naar boven van ongeveer 1,5 meter breed. Het bestaat uit 6 lagen, en de hoogte is 31 meter. De oorspronkelijke hoogte was 41 meter, maar er is onduidelijke redenen wat verloren gegaan. Op elk van de 6 plateaus kun je om de stupa heen lopen. Je wandelt dan tussen gebeeldhouwde galerijen door die helemaal vol staan met allerlei afbeeldingen. Best knap, als je nagaat dat het al in de 9e eeuw gebouwd is. Men heeft tijdens restauraties stenen gevonden met werk opdrachten in sanskriet, waaruit de bouwperiode blijkt.
In het donker komen Max en Ika bij ons zitten. We blijken de goede plek gevonden te hebben.
We eten wat Chinese crackers met suiker, want we ontbijten pas later.
Ika gaat naar huis, en wacht ons daar later op voor het ontbijt.
We zien het langzaam lichter worden, en dan zie je ook waarom de Borobudur op de UNESCO wereld erfgoed lijst staat.
Helaas kunne we de zon niet zien opkomen. Er bestaat normaal ook maar een kans van 10% hierop. We hadden er dus al rekening mee gehouden.
Bij licht wordt pas duidelijk hoeveel werk er in de tempel zit, en hoe bijzonder het eigenlijk is. Het heeft oorspronkelijk bijna in oerwoud gestaan. Nu is het omringd door palmbomen bossen en rijstvelden. Je ziet bergen, en het is ook nog eens gelegen aan de voet van de Merapi vulkaan.
We lopen van boven naar beneden, elk plateau een keer rond. Het is een indrukwekkende tempel om te zien en te beleven, en ook zeker de moeite van het vroeg opstaan waard, ondanks de weggebleven zonsopkomst.
Als we de etages hebben afgelopen, en de nodige plaatjes hebben geschoten, gaan we naar beneden. Op vertoon van de entreekaarten kunnen we thee, koffie en een paar snacks krijgen. Onderweg zien we nog een enorme spin in een web zitten. Het beest heeft een zwart gele lijf van 5 cm, en poten van de zelfde lengte.
Na de koffie lopen we naar de homestay voor een ontbijtje, waarna we even rust nemen.
Na de middag huren we voor 24 uur, fietsen voor 25000 rupia per stuk ( €1,67)... pfff..
Fietsen is daar goed te doen, want de wegen zijn redelijk vlak overal. Het blijft ook een prachtige manier om de omgeving te verkennen. We maken een rondje buitenaf, en later rijden we het dorp maar in om wat laat te lunchen.
Het is geen probleem hier om ergens te zitten eten, en dan naar de overkant te open om je drinken te kopen. We aten in een toprestaurant waar men alleen thee schonk, en een vage frisdrank. Max had toch liever cola wat toch beter voor zijn buik is. Dus snel even shoppen bij de overburen, en terug.
Na het eten nemen we nog een kijkje op de lokale markt in Borubudur.
Het is een half buiten/ half overdekte, oude markt waar uiteraard veel te zien en te beleven is.
We kletsen wat met mensen, die graag willen verkopen, maar ook wel erg vriendelijk zijn. Als we ook nog grappen beginnen uit te halen, is het helemaal feest. We zien tjobeks liggen maar ik durf de aankoop niet aan. De vrouw geeft aan dat deze 100000 kost. Ik had thuis al voorgenomen er een mee te brengen als aandenken aan deze reis, en om te gebruiken natuurlijk. Ik had er met Ika al over gehad, en hij wilde ons wel meenemen naar een werkplaats waar ze vervaardigd worden.
Terug, er weer met Ika er over pratende, nodigt hij me uit mee te gaan naar een winkeltje waar men tjobeks verkoopt.
Ik spring bij hem achterop de brommer, en een half uurtje later zijn we terug met 2 kg cobek en oelek van Merapi lavasteen. 50000 rupia (€3,36) BAM!
Tevreden over de dag lopen we in de avond de straat op voor wat eten. In een etalage kunnen we verschillende dingen bij de rijst laten scheppen. Max gaat op tijd naar bed, en ik ga tevergeefs op zoek naar Bintang. Morgen beter.

Erik